خـدا جـلال دگـر داد ای امـیــر تـو را            که داد از خم کـوثر، میِ غـدیـر تو را

امیر! دست تو را دست عشق بالا برد            که اهل کوفه نـبیـنـند سربه زیر تو را

جهان به سجده در افتاد و عرشیانِ خدای            به احـتـرام نـشـانـدنـد بر سـریر تو را

کلید سلطنت و گـنج عـافـیت با توست            که هست در دو جهان مسندی خطیر تو را

ز جـور خـلـق، پیـمـبر ز پای می‌افتاد            اگر نداشت به هر عرصه دستگیر، تو را

پــنــاه پــیــری و نــان‌آور یـتـیــمـانـی            چگونه دوست ندارد جوان و پیر تو را

تو کیستی که تو را عرش، خاک راه، امّا            به خوابگـاه، یکی بافۀ حـصیر، تو را

تو کیستی که نمازت دمی شکسته نشد            اگرچه بود به پا، زهرخورده تیر، تو را

یـقـین که تا به ابد پای‌بـند مهـر تو شد            چگونه بود مگر، رَحم بر اسیر، تو را؟

ز ابـر رحـمـت تو بادها چه دانـستـنـد            که خوانده‌اند همه در تبِ کویر، تو را

به جز تو هیچ ولی در همه جهان نشناخت            کـسی که دیـد در آئـیـنـۀ غـدیـر تو را